O günden sonra büyük bir yalnızlığa terk edildim.

Öyle ki kendimi bulduğum o boşlukta hissettiğim sadece öfkeydi.

Ajda Pekkan dile getirdi bu sefer yaşanması mümkün olan ama yaşanamayacak olacak o aşkı “Haram Olsun” dedi içip resmini paylaştığı bir kadeh kırmızı şarap karşısında.

O günden sonra sildim onu artık listemde değildi.

Hep uzaktan takip ettim.

Hep uzaktan takip etti.

Benden değil kendinden kaçan o adam için artık ben büyümesi gereken küçük bir kız çocuğuydum.

Büyümek kolay olmadı.

İlk başta üstüm başım kir pas içinde geçti günlerim kendime hiç bakmıyor sadece göğü izliyordum evimizin dağınık balkonunda.

Ara ara doktorların halüsinasyon dediği ama ben gördüm dediğim o sahnelerde bıraktım onu.

Sonra hep aynı takip ve merak isteği.

Çok yazdım ona.

Ama yazmadı.

Şimdi anlıyorum.

Şimdi….

Ağır bir depresyonun içindeydim. Akşamları geçen arabaların görmeyen gözlerimle farlarına bakıp aşkımızı simgeleyen kar tanelerine benzetirdim. Ve mutlu olurdum.

Bununla yetinirdim.

Bu bana yeterdi.

Babam vardı o zamanlar. O anlardı bir tek beni.

Yalnız kalmam gerektiğini anlar yalnız bırakırdı ya da akşamları zencefilli çay yapardı içimdekiyi aşk acısını hafifletmek için.

İyi gelirdi….