Sevgili memleket özleri ve özümler,

Ben kayboldum.

Şimdi okuduğunuz bu satırları aslında sizlere değil, kendime yazmışım. Bunu yeni fark ettim.

Duygularımı gelişi güzel yazacağım. Ama sonra bu yazıyı düzenleyeceğim, çünkü karşınıza eski, bildiğiniz “Özge” gibi çıkmak istiyorum.

Yaptığım bir hata değil bu.
Farkındayım.
Farkındasınız.

Ama işte… Denge.
Bazen şaşmak için var.
Bazen öyle şaşıyor ki, kantarın topuzu elimden kaçıp gidiyor.

Ben sizlerle mutluyum.
İşimi yaparken huzurluyum.
Trendyol için çalışırken ürettiğimi hissettiğim her an, değerli hissediyorum.

Ayaklarım…
Bir duyguyla değil; çabayla, emekle ve en çok da inançla yere basmalıymış.
Artık biliyorum bunu.

Kimsem yok, özlerim ve özümlerim.
Ve bu kimsesizlikten doğan boşlukla yapıyorum tüm hatalarımı.

Bence ülkemiz de böyle yalnız kalınca…
İnsanları tarafından terk edilince artıyor ölümler, suçlar, cinayetler.

Ben yalnızım.
Belki biz hepimiz yalnızız.
Ama bir kurtuluş yolu bulacağım.

Belki de başıma gelen bu ruh hali bir hastalık değil, bir dönüşüm.
Ve ben sizlerin karşısına geçmeye cesaret buluyorum artık.

Yanlışım yok, biliyorum.
Çok sevmek… Onun da bir dengesi varmış.
Bunu yeni öğrendim.

Kendini kaybetmediğin sürece, sevgi de aşk da anlamlı.
Aksi halde, kendime bile faydam olmuyor.

Denge…
Neyin dengesi bilmiyorum.
İyi bir eş olmanın mı?
İyi bir vatandaş olmanın mı?
Yoksa iyi bir yazarın?

En çok da: İyi bir insan olmanın dengesi ne?

Abarttığım her şeyin kurbanıyım.
Abartılı gördüğüm her duygu, omzumda ağır bir yük.

Kaybettiğim o dengeyi yine ben bulacağım.
Bu kez ilaçların arkasına sığınmadan.
Ve doktorlar değil, ben başaracağım diyeceğim.

Güvercinler kadar hafifleyeceğim o zaman.
Ve kendim dahil, hepimize iyi geleceğim….