O gün, bir rüyanın gerçeğe dönüştüğü bir anı yaşadım. Ruhum, bedenimle dans etti.  Her adımımda, kalbimdeki ritim bir düğün yerinin heyecanını taşıyordu; ışıklar üstümde, dünya sadece benim etrafımda dönüyor gibiydi. Bir panayır yerindeki o coşku, herkesin bir arada olduğu o kutlama, anı yaşamak için birlikte atılan adımlar… O gün gelin olmak gerekmezdi; yeter ki ışıklar üzerimde, dansımı sergileyebilmek için bir fırsatım olsun.

Dansın her çeşidi bir başka güzellikti, ama bir müzik vardı ki, ona eşlik etmek için kalbimle birlikte her adımı atmak istiyordum. O an, sanki evrenin en güzel yerindeydim. Walse ile dans ederken, her adımda dünyayı parmak uçlarımda seyrettim. O kadar güçlü attım ki adımlarımı, acılarımdan mutluluklarıma kadar her duyguyu hissettim. “Ben buradayım,” dedim, “İşte burada, yaşadıklarımın her anındayım.”

Bütün dünya şahit oluyordu. Tüm sevdiklerim, tanımadığım ama kalbimde yer eden her insan, aynı anı yaşıyordu. Bu düğün, benim değil, hepimizin düğünüydü. Gelin olmak önemli değildi; önemli olan, sevdanın her adımında “Evet” demekti. O kadar güçlü bir haykırıştı ki, evrenin her köşesine yayıldı. O an, dünyanın her yerinden insanlar, yıldızlar, memleketimin en sevgili insanları yanımdaydı.

Nikah şahidimiz, özlemler ve özlerdi; memleketin en uzak köylerinden, şehirlere kadar hepimiz aynı masada toplandık. Herkesin mutlu olduğu, herkesin farklı tatlardan keyif aldığı, bir arada, sınırsızca özgürlüğün tadını çıkarabileceğimiz o özel gün… O stadyum, bir çocuğun hayalini, bir sevdanın gerçeğe dönüşünü, bir halkın kutlamasını yaşatacak kadar büyük olacaktı.

Beyaz bayraklar, balonlar havada süzülecek, Mustafa Kemal’in resmiyle donanmış masalar, yenen yemeklerle birer kutlama alanına dönüşecekti. Tüm sanatçılar, kendilerinin en çok sevdiği şarkıları seslendirecek, belki bir an annelerini, babalarını, çocuklarını hatırlayarak… Her bir şarkı, o anı sonsuza kadar hafızalarda kalacak bir anıya dönüştürecekti.

O gün, her şeyin olacağına inandım. Belki biraz uzak, belki hayal gibi, ama gerçek olacağını düşündüm. O kalabalık, o coşku, o birleşmiş kalpler… Hepimiz bir aradaydık. Bir çocuk, hayatında ilk kez o sahnede, o bayram yerinde hayalini gerçekleştirecekti. Ve ben, o anı yaşarken, hepimizin birer parçası olduğunu fark ettim. O gün, belki de bir rüya olarak başladı, ama o rüya, her birimizin kalbinde sonsuza kadar bir gerçeklik olarak kalacak.