Yapmak istediklerimle, kendim olmak arasında bir çekişme var içimde.
Bazen yapmak istediklerim, olduğum kişiye çarpıyor.
Ama ben bu çarpışmayı kabul ederek, yine de bir süreliğine yapmak istediklerime odaklanmak istiyorum.
Kendim olmak, evet, önemli…
Ama onu bir kenara bırakmadan, sadece biraz geriye çekerek, hayatın bana sunduğu tatları denemek istiyorum.

Hayatı yaşamadan, yaşayamadan öğrenemem bunu.
Tek bir kahveyi içerek en sevdiğim kahveyi bulamam ki zaten.
Denemem gerek… Acısını, yumuşağını, yoğununu, tarçınlısını…
Aynı şekilde, “senin rengin bu” diyemez kimse bana,
Ben kendimi en huzurlu hissettiğim o tonu deneyimlemeden.

Evet, sayılara tutunabilirim.
Planlara, programlara, çizelgelere.
Ama onları dünyamın merkezi yaparsam, nefes alamam.
O yüzden bir denge bulmalıyım.
Hatta belki dengeyi bulmadan önce,
Dengesizliği deneyimlemeliyim.

Yaşamaya başlamadan anlamam bunu.
Önce yaşamak istiyorum.
Önce denemek, düşmek, öğrenmek istiyorum.
Uzun uzun yürüyüşler yaparak,
Kaldırım taşlarını ezberleyerek,
Hiç tanımadığım dükkanlara girip çıkıp,
İnsanlarla konuşup, onların gözlerine bakarak…

Bunları yapmak zorundayım çünkü kendimi başka türlü bulamam.
Bugün mesela kitap okumak istiyorum.
Ve bu defa bana “okumalısın” diyen bir sayıya ya da plana değil,
İçimde kıpırdayan o tatlı isteğe kulak verdiğim için.
Yine de kabul ediyorum, o sayılar da bir vesileydi.

Denge…
Belki tek kelimeyle anlatmak gerekirse:
Hayatı yaşarken, kendimi kaybetmeden
Kendimi bulurken, hayatı unutmadan
Yaşamak…