Tarihlerin 2 Şubat 2019’u gösterdiği gün en çok onu düşündüm.
O kadar çok düşündüm ki dengem şaştı.
Otobüse binerken dengemi kaybettim.
Müzikle beraber var olan zihnimde o beni o yolculukta hiç uyutmadı.
Akşamında eski nişanlımla buluştum.
Kalbim zor günlerin yaklaşacağını hissediyor gibiydi.
Aklım hiç olmayacak kadar zordu.
Ne Beyoğlu’ndaki insanları görüyordum o kalabalığı ne eski nişanlımı gözlerim açıktı ama zihnim ilk defa belki alkolle tanışmış gibiydi.
Ya da adını koyamadığı o zorlukla.
Nerdesin Özgür dedim hep ona o gün Nerdesin….?
Sonra bir fotoğrafım oldu o güne ait.
İki farklı kişinin iki yol ayrımının artık ayrılıyoruz demenin altını kazıdığı o resimle.
O zannettiğim yolun bir tarafında yürüyen Özgürle diğer tarafında yürüyen ben için.
Ve otel odasına gittim.
Ertesi gün erken saatte dersim vardı onun içindi tüm sorumluluklar ama uyuyamıyordum.
Ve kahve içtim sigara ile beraber.
1,2,3….
O gece ben kendi arafımı yaşarken ilk defa derin bir hezeyanda bulundum ona.
Çünkü o o gece orda olmalıydı.
Zihnim bedenim ağır bir savaşa girmiş gibiydi.
Ben çürümüş gibiydim.
Özge Nerdesin sesleri ile ben nerde olduğumu hiç bilemedim. Gittiğim o yere giden henüz oldu mu bilmiyorum ama ruhumun bedenimden ayıran o karanlığın izi belki bir ömür boyu benimle olacak. Gittiğim o yerde annem yoktu ben kimsesizdim.
Tek başına bir çocuk gibi.
Kuyuya fırlatılan.
Ve elimi tutan o el ile tekrar yaşama tutunmayı başardım.
O günden beri belki şuana kadar.
Ben burdayım gel Özgür diyemedim.
Zihnimin ağırlığında kaybolan benliğim aklım en çok aşka karşı mücadele ile ben artık HASTA biriydim….