Bölüm 2 adını verdim hayatımın bundan sonraki kısmına.

Çocukluktan beri hep bir yetersizlik duygusu içinde büyüdüm her anlamda.

Zaten hepimizin geçmisi de böyle çoçukluk dönemini fazla abartıyorum sanırım.

Ama şuan gördüğüm bir şey var kapatmak.

Kilitlemek.

Bir daha anmamak.

Bir daha eskisi gibi olmamak.

Ya da benden beklenen o şey her ne ise yapmamak.

Uzun bir süre.

Kim nerde ne halde olduğumu bilsin istemiyorum.

Ölebilirim.

Umursamıyorum inan ki değerli okuyan.

Toprak insanıyım neticede onun da üstesinden geliriz evellallah kavuşunca.

Ama ne var biliyor musun yaşayamamak.

Bunu istemeyi ayıp bilmek, günah saymak kendine yakıştıramamak.

Bir yaşamak hayali var zihnimde.

Zaten tek o var.

Başkası ne der ne düşünüyor kaygısı hissetmeden.

Çünkü hiç yapmadım.

Senin o bayıla bayıla yediğin dondurmayı ben istemeye istemeye yedim ya da yiyemedim.

Türlü türlü imalar yapacaksın belki bana.

Ben yaşayacağım dedikçe sen ağır kalıpların içine sokacaksın beni.

Ben seni vicdanınla baş başa bırakacağım.

Ve bileceğim.

Ve anlayacağım.

En çok hayatın içindeki anlamı.

Belki tekrar maneviyatımı güçlendireceğim.

Belki dinimi değiştireceğim.

Belki örtüneceğim.

Belki giymeyi düşündüğüm o kıyafetlerin altında arzulanan kadın olacağım.

Dedim ya ne olacağımı ben de bilmiyorum.

Ama yazımı süzgeçten geçirecek olanlar biliyor.

Belki bu yazı sana hiç ulaşmayacak.

Belki okuyup okuyup benimle yeniden var olacaksın.

Güneşin her doğduğu açtığı vakit biliyorum ki ben doğru yoldayım.

Ve şuan yine açtı.

Artık şefkatim sadece kendime.

Sevgilerin en yücesi benimle, kendimle.

Başka birinin bu tarz duygularına sığınmayacak kadar büyüdüm.

Ya da bir aşkın varlığına sığınmayacak kadar ” hadi lan ordan” restini çekmeyi biliyorum artık.

Memleket adına hep güzel şeyler diledim.

Sizleri çok sevdim.

Özümden bir parça bildim.

Bana yaşamayı hak görün.

Hiç öğrenmediğim tatmadığım bu yaşamayı bana layık görün.

Çünkü fazlasıyla hak ediyorum.

Sevgilerle

Öž’ünüz 💕