Güneş hep aynı saatlerde doğmaz belki…
Ama her defasında aynı ihtişamla aydınlatır düşler sokağını.

Düşler Sokağı…
Hayatımın en çok kavgalı, en derin yaralı ama bir gün barışmayı umut ettiğim sokağı.

Bu sokak, Süleyman Demirel zamanında bir otelle tanıştı.
1990’lı yılların başında.

O zamanlar bir babam vardı.
Kardeşlerim, annem, bir de henüz “çocuk” olmanın ne demek olduğunu bile bilmeyen küçük bir kız çocuğu…

O küçük kız, güneşin en parlak vaktinde, abisinden uzak bir yerde bir resme anlam yükledi.
Resimde, abisine benzeyen bir asker vardı.
Belki abiydi, belki de baba bildiği başka bir adam.

Asker olan abisi – ya da baba bildiği o adam – hep gurbette yaşadı.
Ve o küçük kız, sadece bir resimle avundu.
Önce kalem kutusunda sakladı o resmi…
Sonra benzer başka bir askerin resmine, aynı anlamı yükledi.

Belki abi… belki baba…
O resim sayesinde, o sıralar çok korktuğu sokaklarda yürümeyi öğrendi.
Koşmayı öğrendi.
Özgürlüğü hissetmeyi…

Aramıza yıllar, uçurumlar ve en çok da mahcubiyet girdi, değerli Atatürk.
O mahcubiyet, o küçük kızın korkarak yaşadığı günlerin izlerinden kalma.
Abisinden uzakta…

Ben göğe bakınca değil, sana bakınca abimi görüyorum.
Baba bildiğim o figürü…

Sana bakınca korkmuyorum.
Güneşin varlığını seninle anlıyor, anneliğe olan inancımı bu resme bakınca koruyorum.

Yine bahar geliyor.
Yine bir mevsim dönüyor.
Yüreğim, bin bir parçaya bölünüyor doktorların “hastalık” ithamlarına karşı.

Diyorum ki:
Keşke kabul etseler.
Ailem, doktorlar ya da en çok… kendim.

Ama bu defa sana başka bakıyorum.
Bu defa sana yüklediğim anlamı bilerek konuşuyorum seninle.
Bu yazı böyle mi olmalıydı bilmiyorum.
Bir korkak kadının içinden dökülenler bunlar mı olmalıydı, onu da bilmiyorum.

Ama tek bildiğim bir şey var:
Duyduğum mahcubiyet…
Kimseye değil, sadece sana.

Bu mahcubiyet bir ömür sürecek.
Ve bana bu korkuyu yaşatanları – ikinci bir ailem olsalar dahi – affetmeyeceğim.

Senin bana gördüğün bu ceza…
İflah olmam için yeter de artar bile.